Natasza

„Natasza” to historia dziejąca się w ciekawym i bolesnym czasie w życiu człowieka – dorastaniu. W tym okresie jest się jeszcze jedną nogą w dzieciństwie, a druga jest już postawiona w dorosłości. Poznajemy siebie, podejmujemy pierwsze samodzielne decyzje, oswajamy swoją seksualność. Bez doświadczenia dość łatwo o błąd... I jeszcze dotkliwsze stają się słowa Milana Kundery: „Człowiek przeżywa wszystko po raz pierwszy i bez przygotowania. To tak, jakby aktor grał przedstawienie bez żadnej próby. Cóż może być warte życie, jeśli pierwsza próba już jest życiem ostatecznym? Dlatego życie zawsze przypomina szkic. Ale nawet szkic nie jest właściwym określeniem, bo szkic jest zawsze zarysem czegoś, przygotowaniem do obrazu, gdy tymczasem szkic, jakim jest nasze życie, jest szkicem bez obrazu, szkicem do czegoś, czego nie będzie.” („Nieznośna lekkość bytu”) „Natasza” to spektakl składający się z dwóch tekstów Jarosławy Pulinowicz „Marzenie Nataszy” i „To ja wygrałam”. Pierwotnie to dwa monodramy wystawiane najczęściej razem. Bohaterkami są dwie Natasze, pochodzące z różnych środowisk. Jedna z bidula, a druga z tzw. dobrego domu. Pozornie dzieli je wszystko: rodzina, środowisko, status materialny, wykształcenie. Łączy młody wiek i determinacja w dążeniu do celu. Patrząc na Natasze uświadamiamy sobie jak bardzo jesteśmy do siebie podobni. W naszych marzeniach, potrzebach, instynktach, emocjach… I gdy trochę „zeskrobać” z nas pozłótkę kultury i wychowania stajemy się zwierzętami, gatunek homo sapiens sapiens. Specyficzne z nas zwierzęta, pełne marzeń, wzniosłych myśli i pragnień. Wierzące w szczęście i miłość, ale gdy cel zaczyna się oddalać , używające różnych metod... w końcu to nic złego być szczęśliwym, prawda?...
Fotografie ze spektaklu: Monika Stolarska