Apokalipsa homara

Pisarz Lars wydaje książkę, a jego żona Paige postanawia uczcić ten fakt zorganizowaniem w domu niecodziennej kolacji w kameralnym gronie starannie dobranych gości, wśród których znaleźli się – Malarka, Naukowiec i Seksbomba. Paige drobiazgowo planuje i wciela w życie scenariusz wieczoru, który z pewnością na długo zapadnie uczestnikom w pamięci. Wydaje się, że zaskakująca koncepcja uroczystości inspirowana jest w niemałym stopniu wyznawaną przez małżonka i opisaną w najnowszej książce filozofią życiową…

Pozornie towarzyskie spotkanie przebiega według utartego schematu – po gorączkowych przygotowaniach przybywają goście, by miło spędzić czas gawędząc przy drinkach i zastawionym stole. Jednak tylko pozornie, bo zdumiewające „artystyczne kulinarne kreacje” serwowane przez ekscentryczną panią domu okazują się dla gości nie do przełknięcia, rozmowa wciąż zahacza o niewygodne dla zebranych tematy, atmosfera z każdą chwilą staje się cięższa, zagęszcza się na podobieństwo niepokojącej mgły za oknem. Aurę niepewności podsyca dodatkowo pojawienie się nieproszonego gościa. Zostaje on wciągnięty w toczącą się w domu grę, lecz wkrótce role się odwracają i okazuje się, że i on prowadzi swoją niejasną rozgrywkę. Nieprzypadkowo kolacji towarzyszy milcząca obecność tajemniczego Kelnera, a do konwersacji wplatane są raz po raz biblijne motywy. W międzyczasie całkiem niepostrzeżenie towarzystwo zostaje pozbawione kontaktu ze światem (mgła uniemożliwia oddalenie się z domu, telefon ląduje w basenie), a wypadki nieubłaganie zmierzają do szokującego finału.

„Apokalipsa homara” (w oryginale – „Dinner”) to czarna komedia brytyjskiej autorki i aktorki, Moiry Buffini, napisana z wielkim wyczuciem sceny i z sukcesami wystawiana w wielu londyńskich teatrach; trafiła już także do Polski, na scenę krakowskiego Teatru Ludowego. W Bielsku-Białej sztukę bierze na warsztat doskonale znany tutejszej publiczności aktor, reżyser, a w latach 1999 - 2005 dyrektor Teatru Polskiego. Tomasz Dutkiewicz z powodzeniem reżyserował na wielu polskich scenach; w pamięć bielskich widzów zapadły zwłaszcza jego inscenizacje „Tamary”, „Prezydentek”, „Songów” i „Dziewczyn z kalendarza”.